Το σώμα είναι το «σπίτι» μας. Εμείς είμαστε το «σπίτι»μας αλλά μας φοβίζει γιατί βγάζει τα λεγόμενα «ψυχοσωματικά». Συχνά το προσεγγίζουμε μέσα απο τη φαντασίωση και χανόμαστε σε κάτι πολύ οικείο και γι'αυτό εντελώς ανοίκειο. Τότε ανήμποροι βυθιζόμαστε σε μια οθόνη όπου προβάλλονται οι επιθυμίες μας και κάποια δειλά ερωτήματα όπως:«Τι θέλω;» ή «τι θέλει ο Άλλος απο μένα;»
Αυτό που μας μπερδεύει πιο πολύ είναι το πως βλέπουμε τον εαυτό μας. Άν τον δούμε κατάματα ή μέσα απο τον καθρέφτη η εικόνα που βλέπουμε είναι παραμορφωτική και μας τρομάζει. Αυτό που προκαλεί αγωνία είναι το τρισδιάστατο του βλέμματος. Δεν βλέπω απλώς ή βλέπομαι αλλά η αμηχανία του πως βλέπω να βλέπομαι απο τον Άλλο καταλήγει σε κρίσεις πανικού και φοβίες.

Φανταστείτε τώρα ότι έρχεται μια ψυχαναλύτρια, συγκεκριμένα η Σώτη Γρίβα με το PSYCHIAMA, και αφού πλησιάσει διακριτικά αυτό το μυστηριώδες και ερειπωμένο σπίτι με ατομικές ψυχαναλυτικές συνεδρίες

και ομαδικά ψυχαναλυτικά σεμινάρια δεν σας ανακοινώνει ότι δεν υπάρχουν φαντάσματα και ότι δεν έχετε τίποτα να φοβηθείτε αλλά σας οδηγεί στη χαρά της ανακάλυψης ενός μισοθαμένου θησαυρού στο υπόγειο κελάρι του σπιτιού: «στη γέννα του αγέννητου υποκειμένου στον λόγο πριν να είναι πολύ αργά..». Σας οδηγεί στη χαρά του να «είσαι εσύ» αυτός που μιλάει όταν μιλάει και όχι αυτός που μιλιέται απο τους άλλους και κουράζεται με το να μην κάνει τίποτα ή με υπερ-δράσεις. Και τα δύο είναι όψεις της κατάθλιψης.

Με το μόνο που θα μπορούσε κάπως να συγκριθεί το συμβάν της γέννησης του υποκειμένου του ασυνειδήτου είναι με το αινιγματικό χαμόγελο ενός παιδιού που για πρώτη φορά περπατάει μόνο του μετά απο χρόνιο σύρσιμο πίσω απο τη φούστα της μαμάς του. Άν το ακούσετε προσεκτικά θα σας πεί χαμογελώντας: «Πήγαινε προς εσένα..»